«ΣΤΑ ΝΕΑ ΠΕΝΤΑΜΗΝΑ ΔΟΥΛΕΙΑΣ ΝΑ ΔΩΣΟΥΜΕ ΜΑΧΕΣ ΕΡΓΑΤΙΚΩΝ
ΚΑΤΑΚΤΗΣΕΩΝ »
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ
ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΕΙΟΥ ΣΥΜΒΑΣΙΟΥΧΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΕ ΝΟΜΙΚΑ ΠΡΟΣΩΠΟ ΙΔΙΩΤΙΚΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ ΜΗ
ΚΕΡΔΟΣΚΟΠΙΚΟΥ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ
Η ανακοίνωση
των νέων πεντάμηνων συμβάσεων που θα λάβουν χώρα στο χώρο της τοπικής
αυτοδιοίκησης και σε μια σειρά άλλων κοινωνικών υπηρεσιών από τον υπουργό
εργασίας, αν και πλασαρίστηκε ως «σανίδα σωτηρίας» μέσα στη θάλασσα της
ανεργίας, δεν είναι τίποτα άλλο από μια
βραχύβια «παράταση ζωής» στα εκατομμύρια «μελλοθανάτων» που δημιουργεί
καθημερινά η λαίλαπα των μνημονίων, των κυβερνήσεών τους, της ΕΕ και της
εργοδοσίας. Τα παραμύθια τελείωσαν. Η μορφή της περιοδικής, κακοπληρωμένης
και τις περισσότερες φορές ανασφάλιστης εργασίας, δεν αποτελεί μια παροδική
ανάγκη για το ξεπέρασμα της κρίσης, όπως κατά καιρούς προσπαθούν να μας
πείσουν. Η εργασία με όρους σκλαβιάς ήρθε για να μείνει, γιατί πολύ απλά είναι
πολύ πιο κερδοφόρα τόσο για την εργοδοσία όσο και για το κράτος που την
υπηρετεί. Γιατί οι εργοδότες να ξαναυξήσουν τους μισθούς σε τιμές «προ κρίσης»;
Το μεγάλο ψέμα λοιπόν που κρύβετε πίσω από αυτά τα προγράμματα είναι πως όχι
μόνο δεν επιδιώκουν να «δώσουν ανάσες» στους ανέργους μέχρι να «επανακάμψουν οι
ρυθμοί ανάπτυξης» του κεφαλαίου, όχι μόνο δεν επιχειρούν να λύσουν το πρόβλημα
και τα αδιέξοδα της ανεργίας, αλλά χρησιμοποιούν
την ανεργία ως «δούρειο ίππο» για τη θεμελίωση των πιο απάνθρωπων σχέσεων
εργασίας.
Τα νέα
πεντάμηνα προγράμματα, όπως και τα προγενέστερα αυτών, έχουν και έναν άλλο
ρόλο. Να υποβαθμίσουν μια σειρά νευραλγικών
κοινωνικών υπηρεσιών (καθαριότητα, υπηρεσίες υγείας και κοινωνικής ασφάλισης,
υπηρεσίες κοινωνικών αγαθών ψυχαγωγία κ.τ.λ.), σπρώχνοντας τες είτε προς την
οριστική κατάργηση είτε προς τη ραγδαία ιδιωτικοποίηση και το μετασχηματισμό
τους σε είδη πολυτελείας. Τα νοσοκομεία, τα ΚΑΠΗ, η ΔΕΥΑΜΒ, οι παιδικοί
σταθμοί και μια σειρά αντίστοιχων υπηρεσιών δεν χρειάζονται μόνιμο προσωπικό;
Θα αρρωσταίνουμε δηλαδή μόνο συγκεκριμένους μήνες; Μήπως τελικά η άρση της
μονιμότητας τσακίζει τόσο το προϊόν αυτών των κοινωνικών υπηρεσιών, όσο και τις
εργασιακές σχέσεις εκείνων που θα κληθούν να το παράξουν; Η δουλειά με το κομμάτι οδηγεί σε μια
ζωή με το κομμάτι.
Όλοι εμείς που
εργαστήκαμε σε μια σειρά τέτοιων προγραμμάτων, αλλά και οι συνάδελφοι που θα
εργαστούν αύριο, δεν βρεθήκαμε ή δε θα βρεθούμε στις θέσεις της σύγχρονης
δουλείας, από επιλογή, αλλά αναζητώντας τρόπο να επιβιώσουμε, τη στιγμή που
καταργείτε ακόμη και το δικαίωμά μας στην εργασία. Αποτελεί όμως επιλογή μας να μην σκύψουμε το κεφάλι, να μη συμβιβαστούμε
με αυτό που μας παρουσιάζουν ως πραγματικότητα, να μην πούμε «πάλι καλά», αλλά
να αγωνιστούμε για όλα εκείνα που μας κλέβουν. Να παλέψουμε, ενάντια
στην απλήρωτη εργασία και στην καθυστέρηση καταβολής των δεδουλευμένων μας, που
τείνει να γίνει καθεστώς σε αυτά τα προγράμματα. Να παλέψουμε για μικρές και
μεγάλες κατακτήσεις στην εργασιακή μας καθημερινότητα, μα πάνω απ’ όλα να
παλέψουμε για έναν εργασιακό και κοινωνικό βίο έξω από τα όρια της
εκμετάλλευσης και της σκλαβιάς.
Η εμπειρία από
τους αγώνες στα προηγούμενα προγράμματα, μα πάνω απ’ όλα η δημιουργία του
σωματείου μας σε έναν χώρο που οι κυβερνήσεις και ο υποταγμένος, εργοδοτικός
και γραφειοκρατικός συνδικαλισμός φρόντισαν να τον αποκόψουν από κάθε μορφή και
φορέα συλλογικής δράσης, αποτελούν δύναμη, αλλά και απόδειξη πως μόνο με
σκληρούς και ανυποχώρητους αγώνες μπορούμε να επιβάλουμε το δίκιο των
εργαζομένων.
Επιδίωξη μας
δεν είναι όμως να γίνουμε διαχειριστές της φτώχιας μας και να αρκεστούμε στα
«ψίχουλα» που θα πετάνε στο τραπέζι τους, κυβέρνηση και ΕΕ. Από το ξέσπασμα της
κρίσης και μέχρι σήμερα προσπαθούν να μας πείσουν, πως οι μισθοί μας πρέπει να
πέφτουν όσο πέφτουν οι ρυθμοί κερδοφορίας του κεφαλαίου. Λες και όταν οι ρυθμοί
κερδοφορίας ανέβαιναν με τρελούς ρυθμούς, οι εργαζόμενοι μοιράζονταν τα
υπερκέρδη του κεφαλαίου. Απαιτούν τη μείωση των μισθών μας λες και εργαζόμαστε
λιγότερες ώρες και η εργασία μας παράγει λιγότερο. Αυτά τα φριχτά πειράματα
έρχονται και εφαρμόζονται πρώτα απ’ όλα στα «προγράμματα για την αντιμετώπιση
της ανεργίας», όπως εκείνα της «κοινωφελούς εργασίας». Όταν λοιπόν
πρωτοεμφανίστηκαν τα εν λόγω προγράμματα, ο μισθός άγγιζε τα 625 ευρώ. Σήμερα
μας καλούν να εργαστούμε για 490 ευρώ. Ούτε όμως τα 625, ούτε πολύ περισσότερο
τα 490 αποτελούν μισθό. ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ
ΤΑΠΕΙΝΩΤΙΚΟ ΦΙΛΟΔΩΡΗΜΑ…!!! Ένα φιλοδώρημα που δεν καλύπτει ούτε τις βασικές
βιοτικές ανάγκες. Υπό αυτό το πρίσμα όλες μας οι διεκδικήσεις θα ήταν λειψές,
αν περιοριζόμασταν στο να ζητάμε απλά την τακτική καταβολή του εκάστοτε
φιλοδωρήματος. Διεκδικούμε μισθούς που να ανταποκρίνονται στις κοινωνικές και
βιοτικές ανάγκες του κάθε εργαζόμενου. Άμεσα, απαιτούμε αυξήσεις στους μισθούς
όλων των εργαζομένων ανεξαρτήτου σχέσεως εργασίας.
Προσπαθούν
ακόμα να πείσουν τον κόσμο της εργασίας, πως η εργασία από εδώ και πέρα, θα
αποτελεί ένα μικρό «διάλειμμα», στον κανόνα της διαρκούς ανεργίας. Ένα
«διάλειμμα» που θα επιχειρεί να κρατά ένα μέρος των παραγωγών του πλούτου,
δηλαδή τους εργαζόμενους, απλά στη ζωή, όχι από φιλανθρωπία και ευσπλαχνία,
αλλά γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει κέρδος χωρίς εργάτες. Και εν κατακλείδι, δε θα
υπήρχε κανένα από τα διεθνή η εγχώρια αφεντικά, ιδιωτικά ή κρατικά αν δεν
υπήρχε το μυαλό, τα χέρια και ο ιδρώτας των εργαζομένων. Για αυτό και τσακίζουν
παντού τη μονιμότητα και τη σταθερή εργασία σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα. Για
αυτό εγκαθιδρύουν της κατάπτυστες πεντάμηνες συμβάσεις των σύγχρονων
σκλαβοπάζαρων. Στόχος τους δεν είναι να πατάξουν τους «τεμπέληδες» γιατί
εκτός από τα κομματικά τους παιδιά και τα «βύσματα» τους, οι εργαζόμενοι
ετούτου του τόπου εργάστηκαν και συνεχίζουν να εργάζονται (όταν τους
επιτρέπετε…) με ζήλο. Με την τρομοκρατία της απόλυσης και της ελαστικής
εργασίας προσπαθούν απλά να υποβαθμίσουν ακόμη περισσότερο την αξία της
εργατικής δύναμης, γιατί πολύ απλά αυτό τους αποφέρει ακόμη περισσότερα κέρδη.
Για όλους τους
παραπάνω λόγους, κανείς εργαζόμενος και
ιδιαίτερα οι συμβασιούχοι και οι ελαστικά εργαζόμενοι, σε οποιοδήποτε τόπο και
αν εργάζονται, δεν πρέπει να παραιτηθούν ποτέ από την πάλη για μόνιμη και
σταθερή εργασία. Εμείς σαν σωματείο, σε συντονισμό με όλες τις
μαχόμενες δυνάμεις του εργατικού κινήματος θα δώσουμε αυτή τη μάχη μέσα και
στις νέες συμβάσεις. Όχι από τη σκοπιά μιας συντεχνίας που θέλει «να
βολέψει την πάρτη της» μιας και έτυχε να βρεθεί σε μια θέση εργασίας, αλλά με
γνώμονα, πως η μόνιμη και σταθερή εργασία για όλο το λαό αποτελούν
αδιαπραγμάτευτο δικαίωμα. Γιατί η κατάργηση των αισχρών αυτών συμβάσεων
και η αντικατάστασή τους από μόνιμες θέσεις εργασίας, περνάει μέσα και από την
ήττα του σχεδίου της κυβέρνησης για 12.000 και πλέον απολύσεις στο δημόσιο.
Περνάει μέσα από το τσάκισμα της μαύρης εργασίας στον ιδιωτικό τομέα και τις
ατομικές συμβάσεις εργασίας και τη θεμελίωση νέων συλλογικών συμβάσεων εργασίας
ακόμη και σε χώρους εργασίας που ίσως δεν υπήρξαν ποτέ. Γιατί για να έχουν
μόνιμη και σταθερή εργασία όλοι οι εργαζόμενοι, πρέπει πρώτα να βγούμε νικητές
στη μάχη του να μη χάσει κανείς εργαζόμενος τη δουλειά του. Σε θέση μάχης
λοιπόν. Για να ξεπεράσουμε τα όρια των διεκδικήσεων μας.
Η προσωρινή
διοικούσα επιτροπή του
ΣΩΜΑΤΕΙΟΥ ΣΥΜΒΑΣΙΟΥΧΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΕ ΝΟΜΙΚΑ ΠΡΟΣΩΠΟ
ΙΔΙΩΤΙΚΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ ΜΗ ΚΕΡΔΟΣΚΟΠΙΚΟΥ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ
ergazomenoikox.blogspot.com
